top of page
Zoeken
marijkevervloet

MIDPOLDER MURDERS

“Heb je zin om even mee in de polder te gaan wandelen?” vraag ik. Mijn lief schudt van nee. “Zeddezeker? Wie weet zien we wel een ijsvogeltje,” probeer ik nog. Maar nee, hij heeft geen goesting. ’t Is nog vroeg. En koud. En vies weer. Ik doe mijn jas en schoenen aan, trek de deur open en roep nog een laatste keer naar boven: “Wedden dat ik massa’s ijsvogeltjes ga zien?! Ziljoenen!” en nog voor hij kan antwoorden, sla ik de deur achter me dicht.

Wat later dab ik in de poldermodder. Heel sprookjesachtig is het vandaag niet – in sprookjes regent het nooit. Ik rep me naar mijn favoriete plaats, een beschutte uitkijkhut over het water en zet me op een bankje. Door een van de kijkgaten speur ik de oeverrand af op zoek naar iets felblauworanje, mijn fototoestel in de aanslag. Niks te zien. Die kleine snoodaard zit ergens lekker warm en droog…

Later op de dag zal verderop in de polder het levenloze lichaam gevonden worden van een naïeve amateur-ornitholoog. Alle botten verbrijzeld, de kleren opengereten en het lichaam overtrokken met haarfijne krasjes. Haar vriend begrijpt er niks van: de vindplaats wijkt af van haar normale wandelroute, hier zou ze nooit komen! De inspecteur – in tweed-kostuum, want zo hoort dat – geeft bevel de polder minutieus uit te kammen. Behalve een ton mondmaskers levert dat ook een SD-kaartje op, met op de laatste foto…

Een ijsvogeltje. Eén. Het kijkt recht in de camera. Misschien een stille getuige? Het onderzoeksteam zoomt in en dan zien ze het… In de reflectie van het kraaloogje staan de contouren van de naïeve amateur-ornitholoog, de camera nog in de hand, met een verschrikte blik op het gezicht. Achter haar doemt een massa ijsvogeltjes op. Ziljoenen. De pootjes uitgeslagen, sommige graaien zich al vast in haar kleren, in haar vel, trekken haar mee naar boven, steeds hoger door de lucht, om haar een paar honderd meter verder te laten neerstorten. De inspecteur schudt meewarig zijn hoofd. Met ijsvogeltjes valt niet te spotten…

Ik berg mijn camera op en sluip op de tippen van mijn tenen weg. Geen ijsvogeltjes vandaag. Gelukkig.


4 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

KLEURRIJK

Verdorie toch, weer vergeten! Elke keer ik op trot ben in het polderbos neem ik me voor de volgende keer mijn knijper en zwerfvuilzakken...

WRITER'S BLOCK

Aan de schrijftafel. Tekstflarden dwarrelen door mijn hoofd maar vinden geen houvast. Een voor een verdrinken ze in het drassige...

EEN BELOFTE

“Denk je dat het zo is gegaan?” vraag ik aan mijn lief. Ik houd een fotoalbum vast dat het verhaal vertelt van mijn moeder en haar...

ความคิดเห็น


Post: Blog2_Post
bottom of page